mistikgezgin

  "Dünyada sadece iki tür insan vardır. İyi şeyler yapan iyi insanlar ve kötü şeyler yapan kötü insanlar. İnsanlar arasındaki tek fark budur." Benim Adım Khan - Film repliği Hayat boyu tek gurularım çocuklar... Onlardan çok şey öğreniyorum; hayata bakışımı tazeliyorlar. (Görsel Bursa'da bir dağ köyü; maalesef adını hatırlamıyorum çünkü yıllar önce gittim ve burayla ilgili aldığım notları bulamadım, bulur bulmaz ekleyeceğim.) Yaşadığımız gezegeni çok seviyorum. İçindeki tüm canlı türlerine; bitkilere, hayvanlara ve insanlara derin bir merak duyuyorum. Onları keşfetmek, tanımak ve anlamak için yaşadıkları coğrafyalara gittiğimde inanılmaz mutlu oluyorum. Her canlı Doğa Ana’nın onlara sunduğu koşullara uyum sağlayarak kendi cennetlerini; kendi kültürlerini, geleneklerini, inanışlarını yaratıyor. Gökkuşağındaki renkler misali, her bir renk kendi özgün güzelliğinde ama aynı zamanda birbirleriyle karışıp harmanlanarak  muhteşem bir göz ziyafeti sunuyor. Bukalemunların renk

  "Dünyaya kin değil, sevgi paylaşmaya geldim."  Sophokles Tayland - Myanmar sınırındaki Kanchanaburi kasabasındaki Baan Unrak (Neşeli Yuva) çocuklarıyla birlikte sınır ormanlarında yaşayan yoksul köylülere yardım götüren Kanadalı, İskoç ve Türk gönüllüler   Bir zamanlar tüm insanlar aynı dili konuşurmuş. Bir gün, hep birlikte yaşayabilecekleri büyüklükte, göğe kadar yükselen bir kule inşa etmeye karar vermişler. Gökte yaşayan karanlığın güçleri merakla insanları izlemeye başlamış. Kulenin boyu bulutlara erişince paniğe kapılmışlar: “Tek bir toplum olup aynı dili konuşarak bu devasa kuleyi yapabildiklerine göre, bunlar kuracağımız hiçbir tuzağa düşmezler. Üstelik Aydınlığın Yaratıcısına daha da yakınlaşıp, onunla bir olup dünya üzerindeki saltanatımıza son verirler. Bizi yok ederler…” Hemen yeryüzüne inip birbirlerine kenetlendikçe güçlenen bu insanların dillerini keskin kılıçlarıyla binbir parçaya bölmüşler. Ardından bir kasırga yaratıp onları dünyanın dört bir bucağına

"Gerçekçi ol, imkansızı iste." Ernesto Che Guevara ,. Evvel zaman içinde İzmir'de yaşarken arkadaşımla birlikte bir hayal kutusu hazırlamaya karar vermiştik. Sırasıyla kutuya hayallerimizi simgeleyen objeler koyuyorduk. Hayallerimizden en büyüğü ise Hindistan'a gitmekti. Büyük para istiyordu. Bu hayalimizi simgeleyen obje, rulo haline getirip bir iple bağladığımız 100.000 TL (10 YKR) olmuştu. İkimiz de bol para kazanacağımız işlere girip bir gün bizi büyüleyen bu masal diyarına gidebilmeyi dilemiştik. Gel zaman git zaman okuduk, iş güç sahibi olduk, çalışmaya başladık. Ancak ne kadar çalışırsam çalışayım değil kenara para koymak, ayın sonunu dahi zor getirebiliyordum. Hindistan hayaline yaklaşmak yerine, gün geçtikçe ondan daha da uzaklaştığım hissine kapılıyor, hatta bunun gerçekleşmesi imkansız bir fanteziye dönüştüğünü kabullenmem gerektiğini kendime söylüyordum. Gezgin bir ruhum vardı. Yoğun iş temposunda fırsat buldukça yaşadığım coğrafyayı tanımak, yeni yerler g